> Ascolta la favola

“La Strè dal Fôl ed San Żvân”
Itinerario delle favole
Meta n°2 di 8

A g îra una vôlta trèi ucaréin e un bèl dé a g arivé una léttra ch’la gîva: “Chèri ucaréin, a se spòuṡa vòstar cuṡéin: gnî mò al nòz!”.
Alòura al trèi ucaréin, tótti cuntèinti, i s van a fèr tulatta: ónna la se fté ed zelèst, cl’ètra ed rôṡa e cl’ètra ed biânc.
Ala matéina al se żdàddan prèst e vî ch’al van, ch’l îra anc quêṡi bûr.
Tótt ind un mumèint al séintan un gran ṡgunbéi: “In duv andèv, trèi ucaréin?” una vuṡlòuna gròsa gròsa. “A sî qué, adèsa a v mâgn!”. L îra al lòuv!
Alòura al trèi ucaréin, tótti inspurîdi, i n savîvan cum fèr.
La pió cinéina, ch’l’îra la pió fûrba, la s fà inânz e pò la dîṡ: “Êe, luvâz, a sèin qué ch’andèin a un nòz: quând a sèin là a magnèin tânt, che quând a turnèin indrî a sèin pió grâsi. Spèta bèin a magnêres quând a sèin pió grâsi!”.
Alòura ló ag pinsé un pôc e pò al dîṡ: “Bèin bèin, mo badè bèin ed pasèr par da qué, â? Che mé a ve spèt!”. Alòura al trèi ucaréin vî ch’al van.
Quând agli éin al nòz al fan una gran bandîga, al mâgnan es al bòvvan inféin a sîra. Quând l é òura d andèr a cà, al s inavéjjan, sòul ch’al zighêvan es al pinsèvan: “Qué adèsa i s mâgnan tótti!”.
Tótt ind un mumèint al vaddn un òman in vatta a un cavâl, ch’ag dîṡ: “Cus’avîv, trèi bèli ucaréin, da zighêr?”.
“Êe, s’et savéss! Al lòuv al se spèta, parché l à détt acsé che quând a turnèin indrî, ch’a sèin pió grâsi, al s mâgna tótti trèi”.
“Mo brîṡa zighêr! Stè mò da vàddar!”.
L îra un cuntadéin ch’ag fé una una bèla caṡléina ed pâja. L’ucaréina pió grânda la dîṡ: “A vâg a séintar cum a se stà”, mo cum la và dèintar, sèra l óss! Sèra fòra cagli ètri dòu!
Alòura cagli ètri dòu al tâcn a zighêr e vî ch’al van.
In là un pèz, al trôvan un ètr òman e anc a ló i g còuntan tótta la fazannda: l îra un muradòur ch’ag fé una bèla cà tótta ed prèda. Sòul che dòpp, fâta la caṡléina, qualla ed mèż la g và dèintar e pó: sèra l óss, còun cla cinéina fòra!
E lî la zighêva: “Vérrum, vérrum!”. Mo cl’ètra: “Moché, a n t vérr méa, a n g stèin brîṡa tótti dòu!”.
Alòura lî, pruvréina, la n savîva pió cum fèr. Zîga che té zîga, a pâsa par da lé un frâb ch’al dîṡ: “Bèin, cus’èt, bèl’ucaréina, da zighêr?”.
Alòura la g còunta tótta la fazannda e ló al dîṡ: “Và là, an avèir pòra: adès a t la fâg mé na bèla cà” es ag fà un bèla caṡléina tótta ed fèr. Alòura lî la s sèra dèintar tótta cuntèinta e la s métt là atèiṡ al fûg.

Traduzione in italiano

C’erano una volta tre ochine e un bel giorno arrivò loro una lettera che diceva: “Care ochine, si sposa vostro cugino: venite al matrimonio!”.
Allora le tre ochine, tutte contente, andarono a prepararsi: una si vestì di azzurro, l’altra di rosa e l’altra di bianco.
Il mattino dopo si svegliarono presto e partirono quando era ancora quasi buio.
All’improvviso sentirono un gran frastuono: “Dove andate, tre ochine?” una vociona grossa grossa. “Siete qui, adesso vi mangio!”. Era il lupo!
Allora le tre ochine, tutte spaventate, non sapevano cosa fare.
La più piccola, che era la più furba, si fece avanti dicendo: “Ehi, lupaccio, stiamo andando a un matrimonio: là mangeremo tanto, che quando torneremo indietro saremo più grasse. Aspetta a mangiarci quando saremo più grasse!”.
Allora lui ci pensò un po’ su, poi disse: “Va bene, ma attenzione: passate per di qua, eh? Che io vi aspetto!”. Allora le tre ochine proseguirono nel cammino.
Al matrimonio fecero una gran festa, mangiando e bevendo fino a sera.
Quando fu ora di tornare a casa, partirono piangendo e pensavano: “Adesso ci mangerà tutte!”.
All’improvviso videro un uomo su un cavallo, che disse: “Perché piangete, belle ochine?”.
“Eh, se sapessi! Il lupo ci aspetta: ha detto che quando torneremo indietro, che saremo più grasse, ci mangerà tutte”.
“Ma non piangete! State a vedere!”.
Era un contadino, che costruì loro una bella casetta di paglia. L’ochina più grande disse: “Vado a sentire come ci si sta”, ma appena fu dentro chiuse la porta, lasciando fuori le altre due.
Allora le altre iniziarono a piangere e se ne andarono.
Più avanti incontrarono un altro uomo ed anche a lui raccontarono l’accaduto: era un muratore, che costruì loro una bella casa in mattoni. Finita la casa, però, l’ochina di mezzo ci entrò, poi chiuse la porta lasciando fuori la più piccola!
E questa piangeva: “Aprimi, aprimi!”. Ma l’altra: “No, non ti apro, non ci stiamo entrambe!”.
Allora lei, poverina, non sapeva cosa fare. A furia di piangere, passò di lì un fabbro, che disse: “Va’ là, non aver paura, adesso te la costruisco io una bella casa” e le fece una bella casetta di ferro. Allora lei si chiuse dentro tutta contenta e si mise accanto al fuoco.